CENAP ŞAHABETTİN

İlk yıllarında Muallim Naci’nin etkisinde şiirler yazan Cenap Şahabettin Divan şiiri tarzında şiirler yazmıştır. Daha sonra Recaizade Mahmut Ekrem ve Abdülhak Hamit Tarhan’dan etkilenerek Batı tarzda şiirler yazmaya başlamıştır.

Servet-i Fünun edebiyatının Tevfik Fikret, Halit Ziya ile birlikte en önemli üç isminden biri olmuştur. Edebiyatı Cedide’nin en uç örneklerini veren Cenap Şahabettin eski şiir taraftarlarının en çok saldırdığı şair olmuştur.

Şiirlerinde kullandığı “Sâât-i semenfâm”, “çeng-i müzehhep”, “nay-i zümürrüt” gibi deyimler, imgeler döneminin sanat dünyasında onu tartışmaların odağı haline getirmiştir.
Hece ölçüsünü kesin bir dille reddetmiş, aruzu savunmuştur.
Şiirlerinde serbest müstezatı sıklıkla kullanmıştır.
Sembolizmin ilk temsilcisi olarak kabul edilir. Parnasizm etkisinde de şiirler yazmıştır.
Sone nazım biçimini kullanan ilk sanatçılardan biridir.
Sanat için sanat anlayışı ile hareket etmiş, şiirlerinde sosyal konulara değinmemiştir.
Şiirde ses ve musikiye önem vermiştir.
Elhan-ı Şita, Elhan-ı Hazan, Temaşa-i Leyal, Terane-i Mehtap en tanınmış şiirleridir.

Şiir:

Tâmât (1887)
Seçme Şiirleri (1934, ölümünden sonra)
Bütün Şiirleri (1984, ölümünden sonra)

Tiyatro:

Körebe (1917)
Küçük Beyler
Yalan

Düzyazı:

Hac Yolunda (1909)
Evrak-ı Eyyam (1915)
Afak-ı Irak (1917)
Avrupa Mektupları (1919)
Nesr-i Harp, Nesr-i Sulh ve Tiryaki Sözleri (1918)
Vilyam Şekispiyer(1932)
Tiryaki sözleri (Özdeyişler)
Suriye Mektupları